بم لرزید ، تنها نوای کویر کهنسال اندوه بود و زاری. فریاد کودکان بی سامان سرزمین در میان هیاهو گم شده بود. کودکانی که دیگر سایه ی مهر پدر و آغوش گرم مادر را از کف داده بودند. اما خدیجه دهقان ، فغان این کودکان را به گوش جان شنید. پایتخت را رها کرد و رفت تا مرهمی بیابد برای زحم های دل این فرشتگان کوچک . خدیجه دهقان با سی سال سابقه ی عشق ورزیدن به کودکان ، آرامشی تازه را در کویر می جست ، از این رو به همراه خویشاوندان و دوستان و دیگر صاحبدلان از سراسر ایران به یاری کودکان بم و کرمان شتافت تا بنیان غم را از دل های آنان براندازد و طرحی نو از محبت و عطوفت دراندازد.
و اکنون او مادر و پناه این کودکان است. مادر فرزندان علی و دلبندان من و شما . ای زاده ی سرزمین آریایی ، مگر نه اینکه این دختران شیرین و پسران سرخوش فرزندان ما و سرزمینمان هستند ؟ پس بیا دست در دست هم دهیم به مهر و آینده ی فرزندان خویش را بهتر و زیباتر بسازیم که آینده ی آنان آینده ی ما و ایران ماست.